De Vrije Denkers - Doen is de nieuwe manier van denken

Een paar weken geleden. Tien minutengesprek met de mentor van zoon. Examenjaar. Lastig jaar. Kantje boord enzovoort. Zorgen worden uitgesproken. Maar ook de uitspraak: 'wat er ook gebeurt, hij komt er wel'. En deze echoot na.  Wat een zoektocht is het de afgelopen jaren geweest. Naar wat het beste voor hem is, zodat hij uiteindelijk past in het keurslijf van deze/onze gemiddelde maatschappij. Een reguliere school is niet ingericht op de talenten van mijn kind. Mijn oog valt tijdens het eten op onze fotomuur en blijft hangen op een foto van Luuk. Zoals hij was. Glimmend, glanzend, uitdagend en ondeugend. Bovenal vrij. In zijn hoofd. In zijn doen en laten. Een onbevangen 'Ik mag er zijn' straalt hij daar uit. Omdat foto's niet geëtiketteerd zijn.

Ik herinner me zijn geboorte als de dag van gisteren. Kreeg van geluk een lachaanval toen de gynaecoloog meedeelde dat zich al die tijd een jongetje in mij gehuisvest had. Mijn zoon. Uniek. Gezond. Alles zat erop en -aan. Alles klopte. Hoewel… daarover bleken de meningen in de loop van de jaren toch wat verdeeld. Groep twee: ‘Ik weet het niet hoor, hij is toch wat anders dan de anderen…’, aldus de leerkracht. Huh? Groep vier: ‘Als ik jou was, zou ik hem af en toe gewoon een tabletje (Ritalin) geven. Hij is zo snel afgeleid. Ik heb hem laten ga: zo druk!’ aldus de leerkracht. Laten gaan? Hij heeft toch recht op onderwijs? Dat je merkt dat je kind zich eerst ongemakkelijk en later steeds ongelukkiger gaat voelen. Zich bewust wordt van het feit dat anderen beter passen in het gemiddelde en opgelegde systeem dan hijzelf.

In de loop van de jaren op zoek naar hoe ik hem in dat keurslijf krijg. Gesprekken op school, psychologen, rugzakken en passend onderwijs. Surfen op het internet. En daar stuit ik op een filmpje van De Vrije Denkers waarin ik herkenning, zeg maar rustig erkenning, vind van het knagende gevoel dat vanaf mijn zoektocht al in me huist. Heb ik het recht om hem zo te kneden dat er voor hem geen ruimte meer is om zijn eigen talenten te ontdekken en te ontwikkelen? Hoe hoog moet je scoren om mee te kunnen doen in deze maatschappij? Wie bepaalt? Waar blijft de creativiteit van het individu? Het filmpje maakt me blij. Ik hoor woorden die betekenis geven aan mijn onderbuikgevoel. Inzetten op talent, creativiteit. Dogmavrij opvoeden. Diplomavrij door het leven?

De Vrije Denkers.
Wie zijn die mannen van dat verhaal? Ik ben benieuwd naar ze. Vooral nieuwsgierig naar hún intrinsieke overtuiging, beleving. Gevoel. Ik wil ze ontmoeten, met ze in gesprek. Meer van ze weten.

Ik nodig mezelf uit. We treffen elkaar in een horecagelegenheid in Amersfoort. Het is maandagochtend. En koud. Patrick Donath en Arthur Kruisman zijn er al wanneer ik hoestend en snotterig de warme ruimte betreed. Koffie? Nee, doe mij maar thee. Chocolaatjes in overvloed. Ik plof neer op de stoel tegenover de heren en zoek, terwijl ik acclimatiseer, naar woorden. De kern van hun boodschap wil ik op tafel. Waar te beginnen?

Foto door Margret Kuiphuis

Arthur is me voor: 'We ontmoetten elkaar acht jaar geleden tijdens een sollicitatiegesprek waarbij wij beide een sollicitant te woord stonden. Onder andere door de vragen die Patrick stelde realiseerde ik me dat onze denklijn hetzelfde is. In de loop van de jaren breidden wij ons team verder uit met talentvolle mensen die net als wij het best presteren in een flexibele omgeving waarin ruimte wordt geboden je persoonlijke en unieke talent in te zetten om de bedrijfsprestaties te vergroten. We werkten in een team zonder manager. Een team vol creativiteit en vertrouwen. Patrick en ik bleken elkaar aan te vullen. Patrick bijvoorbeeld heeft prachtige ideeën en creatieve oplossingen die ik verbeeld in presentaties of films, waarna hij onze boodschap vervolgens weer aanscherpt. De laatste jaren werkten we voor een bedrijf. In loondienst weliswaar, maar daarin eigenlijk ook al zelfstandig. Nu staan we aan de vooravond van een belangrijke volgende stap, namelijk onze verzelfstandiging.

Welke boodschap?

Patrick: 'Onze overtuiging is dat iedereen een uniek aangeboren talent heeft en dat dat ontwikkeld kan worden. Maar vooral ingezet en gedeeld moet worden. Samenwerking met andere talenten vergroot nu eenmaal de kans op succes! Heb vertrouwen in de ander, laat hiërarchie los. Werk samen in plaats van voor iets of iemand.' De wereld kantelt. Doen is de nieuwe manier van denken. Fouten maken mag. Leer daar van en van elkaar. Wij willen niet alleen individuen, maar ook bedrijven hier in meenemen. Wij zijn in staat buiten bestaande dogma's te denken en te redeneren. Technologie is in deze een bijzaak. Het gaat erom wat de mens ermee doet.' Arthur: 'Eigenlijk is overtuiging zelfs geen goed woord. Noem het inspiratie die wij én opdoen én willen uitdragen.'

Hoe?

Foto door Margret Kuiphuis

'Wij stimuleren bedrijven om in de context van de eigen doelstellingen kleine stapjes te zetten richting deze nieuwe manier van denken en werken', vervolgt Patrick het verhaal. 'Bijvoorbeeld bieden wij organisaties en/of teams inspirerende sessies aan die hen weer verder helpen in een vastgelopen werkproces of begeleiden het samenvoegen van teams. Hoe organiseer je de individuele talenten in een nieuwe samenwerkingsvorm waardoor het uiteindelijke resultaat verbetert? Talenten en ideeën genoeg, alleen vaak nog niet zichtbaar of niet werkend. Wij waarderen de verschillen. Deze kunnen elkaar en de teams, organisatie alleen maar versterken. Wij bieden handvatten om organisaties beter te laten (samen)werken. Graag gaan we met mensen aan de slag die een lans willen breken!'

Waardebepaling achteraf

Arthur: 'Wij hebben een modus gevonden om ons te laten beoordelen door de klant. Het is een model dat uitgaat van waarde en van het gegeven dat zaken in de praktijk mogelijk anders lopen dan in eerste instantie gedacht. Wij geven op voorhand ideeën en suggesties om het gewenste doel te bereiken en maken een inschatting van de waarde. De klant bepaalt deze definitief achteraf. Want is het beoogde doel wel bereikt? Dit is een reële manier om betaald te krijgen voor hetgeen gerealiseerd is. Het is ook een manier om de klant inhoudelijk betrokken te houden bij het traject. Het geheel berust op wederzijds vertrouwen. We hebben afscheid genomen van het urenmodel. Wij gaan voor waardebepaling achteraf.'

Zelfstandige ondernemers

Foto door Margret Kuiphuis

Is dat niet kwetsbaar vraag ik me af? Een verzelfstandiging en dan ook nog eens achteraf naar waarde uit laten betalen. Of denk ik nu teveel in zekerheden? Patrick: 'Natuurlijk is dit best een grote stap. Maar eigenlijk kan en wil ik niet anders. Nu kan ik in alle vrijheid doen wat ik leuk vind, waar ik goed in ben en waar ik energie van krijg. Bijzonder vind ik het wanneer anderen ook de vrijheid en het plezier ervaren in wat zij doen. Op een eigen manier. Ik vind het fijn wanneer ik hier een rol in mag spelen.' Arthur beaamt: 'Volledig vrij zijn en blijven. Vrije wil. Niet na hoeven denken over het moment van de pensioengerechtigde leeftijd, maar nu al genieten van de dingen die je doet. Waar je in gelooft. En natuurlijk is dit ook voor mij een grote stap. Van een vast inkomen naar geen garantie op inkomen. Ik geef toe dat ik ook angst heb voor het onbekende. Maar naast het geloof en vertrouwen in mezelf geldt ook de nieuwsgierigheid. Als een soort van heruitvinden of wedergeboorte van mezelf. Dat maakt dat ik niet anders kan. Ik moet verder. Om te kunnen groeien!'

En ik?
Onderweg. Van de afspraak weer enigszins beduusd naar mijn werk. Eerst in de trein en in gedachten verzonken. Ik kijk terug op een onderhoudend gesprek. Het prikkelt me en zet aan tot spiegeling. Mijn onderbuikgevoel schiet omhoog naar mijn hersenen. Ik mis mijn overstap. Maar wat geeft het. Ik gun mezelf tijd. Ook om te ontdekken wat ik daadwerkelijk leuk vind. Om daarin mijn creativiteit kwijt te kunnen. Ik ben ervan overtuigd dat ik hiermee van waarde ben. Niet alleen door te blijven denken, maar vooral door te doen. Het is tijd voor actie. Later op weg naar huis. 's Avonds samen eten aan de tafel onder de fotomuur. Ik kijk naar mijn kinderen tegenover mij. Ze komen er wel. Inderdaad. Omdat ze zijn zoals ze zijn en worden wie ze zijn. Ik geef mijn zoon een knipoog. Krijg een grijns terug.

Voor meer informatie over De Vrije Denkers:

www.vrijedenkers.nl

www.youtube.com/vrijedenkers