Blaricummerheide meets Labradoodle

Zaterdagmorgen. Al vroeg op. Alleen in de keuken.  Klein ultiem geluksmoment. Met koffie uiteraard. En de fysieke krant. De pagina's staan weer volgetikt over terreurdreigingen en de jacht op jihadisten. Geen zin om te lezen, even niet. Teveel. Noem het rustig kop in het zand. Ik wil even los van de ellende op deze wereld. Trek mijn regenlaarzen aan, roep mijn stief Australian Labradoodle Twister, en vertrek voor een verfrissende wandeling naar De Blaricummerheide.

De korte autorit blijkt voor Twister al een hele opgave. Al hijgend probeert hij zijn enthousiasme over het naderend uitje onder controle te houden. Door het dolle springt hij bij aankomst dan ook uit de auto en is binnen no time in geen velden of wegen meer te bekennen. Ik ben er gerust op. Twister is trouw. Hij komt altijd terug. Ik ga zitten op een houten bankje dichtbij het verlaten terras van het restaurant. Zicht heb ik zo op de omgeving waar 'mijn' hond zich ergens moet begeven. Serene stilte die door een aantal vogels doorbroken wil worden. Het voorzichtige gefluit probeer ik te vangen. Een flauw zonnetje laat net zo aarzelend haar blik glijden over de met een flinterdunne ijslaag bedekte grond. Ik schakel mijn denktempo terug. En ben weg. Of één met de omgeving. Dat mag ook.

Plotseling gegil verstoort ruw mijn ZEN-moment. Consternatie achter een drietal bomen en struikgewas van waaruit ik een witte staart net iets te enthousiast zie kwispelen. Ik haast me naar de struiken en hoor twee vrouwen opgewonden tegen elkaar praten. 'Tommy! De hond van Yvon! Hij heeft mijn handschoenen!' Twister is inderdaad dol op petten, sjaals én handschoenen. Ik fluit, rammel wat met hondenkoekjes. Nu zie ik ook zijn kop ineens boven de struiken uitsteken. Nieuwsgierig. Of uitdagend? Want ineens zijn hond met handschoenen verdwenen. Spelen wil Twister. De vrouwen kijken enigszins teleurgesteld wanneer niet Yvon -boer-zoekt-vrouw Jaspers, maar ik naar ze toeloop om mijn verontschuldigingen aan te bieden.

Dame 1 kijkt enigszins nors voor zich uit. Vrouw 2 lijkt iets meer vergevingsgezind en begint geïnteresseerd te praten over de Australian Labradoodle. Informeren eigenlijk. Want, toevallig luisterde zij eergisteren naar Edwin Evers en daar vertelde gast -en hondenkenner bij uitstek- Martin Gaus dat de hond in feite niets meer is dan een bastaard, een kruising tussen een Labrador en een Koningspoedel. Dame 1 lijkt iets te ontdooien en mengt zich in het gesprek: 'Eergisteren sprak diezelfde Martin Gaus hierover in het programma Jinek toch wel iets genuanceerder' en vervolgt zonder een moment te aarzelen: 'Daar vertelde hij dat er naast deze Europese kruising ook nog een origineel ras is. Dat fokkers in Australië een weloverwogen keuze hebben gemaakt om een hond te creëren die als hulphond kan functioneren en die bovendien een hypoallergene vacht heeft. Daarom hebben die fokkers er bij de Labrador en de Koningspoedel ook nog een Engels Cocker 'ingedaan' en een Amerikaanse Cocker en een Ierse Waterhond en ook nog een Soft Coated Wheaten Terrier'.

Van verbazing valt mijn mond per uitgesproken ras steeds een aantal millimeters verder open. Dame 1 haalt toch even adem om vervolgens haar betoog over de Australian Labradoodle voort te zetten. 'Obama...'

Terwijl de dames verder praten over de voorkeur van de Amerikaanse president voor dit hondenras, zie ik ineens dat groepjes mensen zich rond mijn Tommy hebben verzameld. Ik verontschuldig me opnieuw en loop op een drafje naar de plek. De één na de ander blijkt op de foto te willen met Twister. Hij laat het zich allemaal gebeuren. Als een echte VIP blijft hij vooral vriendelijk. Sterker nog, hij geniet zichtbaar van al deze aandacht. Zijn buit heeft hij voor deze fotoshoot zelfs even losgelaten. Onopvallend pak ik de handschoenen snel op. Ik ben verbaasd over de buitensporige aandacht die hij krijgt. Wanneer de laatste in de rij gefotografeerd is, lijn ik Twister aan, loop weg van de groep mensen en besluit om nog even een kopje koffie in het restaurant te drinken.

Verboden voor honden. Helaas. Terwijl ik me omdraai en wegloop, schiet de eigenaar naar buiten, haalt me in en vraagt met een schuin oog over mijn schouder richting alle achtergebleven 'Tommy-fans' of ik een koffie van het huis wil. Opnieuw verbaasd. 'Maar mijn hond mag toch niet naar binnen?' 'Voor dit ras maak ik graag een uitzondering!'.


En Twister? Ach, sommige dingen veranderen nooit...