Pays-Sas

Boterham met pindakaas opgegeten. Joe Cocker klinkt op de achtergrond. 'Summer in the city'. En later Di-rect met akoestische versie van 'Inside My Head'. 'Better of without you?'. Mijn gedachten dwalen. Schieten als stuiterballen van heden naar verleden en vice versa. Helemaal deze week. Verlof. Om te schrijven. Schrijven, veel schrijven. Soms raak ik verstrikt in de wirwar van herinneringen, fragmenten die ondergesneeuwd leken. Dat weet ik. Inmiddels. Dat ik vatbaar ben voor het stoepje dat ik nu bewust schoonveeg. Alsof ik kon vergeten wat eronder ligt. En plan daarom een aantal ontmoetingen. Om even los van mijn verhaal te komen. Maar ook weer niet helemaal. Delen. Niet het verhaal, maar het schrijverschap.

Ik ben blij met social media. Een nieuwe wereld opende zich een aantal jaren geleden voor me. Een wereld die me in contact brengt met mensen met dezelfde interesses en vakgebieden. Soms ontstaat een contact. Actie en reactie. Soms blijkt dat contact zo interessant, dat een ontmoeting in 'real life' niet uitblijft. En moet zo zijn. Omdat het past in de tijd. Mensen die iets voor me betekenen. En ik mogelijk voor hen. Een ontmoeting uit nieuwsgierigheid. Om te leren?  Ik herinner me het hoofdstuk waarin ik mijn personage een overwinningsklus laat aangaan. Ze slaagt. Uiteindelijk. Het duurde een paar weken voor dit verhaal 'stond'. Zondags gemaild aan mijn schrijfcoach. Een dag later ontmoet ik een belangrijk karakter uit dat hoofdstuk. Zeventien jaar niet gezien en gesproken. Veranderd, maar ogen en lach hetzelfde. Herkenning. Weten.

Zo spreek ik uit interesse ook af met Saskia. Ken haar alleen via Twitter en Facebook. Via wederzijdse berichtgevingen blijkt wederzijdse interesse. En het contact ligt daar. Eerst virtueel, nu op uitnodiging bij haar thuis. Ik betreed de wereld van Pay-Sas en ben verrast. Een warme gastvrije lach past precies in het evenzo warme huis. Aan de keukentafel voeren wij het gesprek. Hond ligt aan mijn voeten. Keukentafel, schrijftafel, bijlestafel? Ontmoetingstafel. En mogelijk zelfs de belangrijkste plek in het huis. Tenminste. Zo dacht ik eerst. Totdat ze me haar huis laat zien. Haar eigen schrijfplek, waar ze werkt aan haar boek. Atelier boven, waar prachtige schilderijen het levenslicht zien. Een vol vrolijk huis, creatieve dynamiek. Geen object past. En al helemaal niet in de laatste mode. Maar alles past. Heeft een betekenis. Een verhaal en zegt zoveel meer dan alle commerciele loze trends waar half Nederland braaf in lijkt te volgen. De hartjes aan de tak. Voor het raam. Niet bij Saskia. Voor haar raam prijkt een uithangbord. Welkom in de wereld van Pay-Sas. En dan het porseleinen vierkante potje op pootjes, met dekseltje. Voor de one-liners, hersenspinsels. Op kleine papiertjes. 'Komen altijd weer terug, van pas...' De kan waar je hoop en kracht uit mag schenken. Altijd. Gevuld. En altijd mogen schenken, zoveel je wilt. Kaarsen, warm en licht. Een wereld tussen kunst en kitsch? Boeken. Veel. Net als haar eigen schilderijen.

We praten. Over onze boeken. Zij is verder. Heeft haar lijn al te
pakken. Ik nog ietwat onwennig en onderzoekend. Net begonnen. Toch noemt ze me 'collega'. Over andere boeken, schrijvers. Lezingen. Gedachten en gevoelens en deze ook vertaald naar de techniek. Onzekerheden over het schrijverschap. Voorbeelden en kwetsbaarheden over en weer. Soms valt het gesprek stil. Ieder voor zich op zoek naar een nieuw item. Want we vertellen veel. Luisteren ook. Leren. Ons verhaal vertellen we. De inhoud van ons boek houden we voor onszelf. Misschien af en toe een tipje. Maar dat komt.

Een bijzondere ontmoeting met Saskia. Ik gun iedereen een kop koffie of thee aan deze ontmoetingstafel. Welkom in de (wondere) wereld van Pay-Sas. Zeg dat wel. Ik schrijf dit nu aan mijn tafel. Nodig Saskia uit. Voor het volgende gesprek....