I'll meet you at midnight

Eén van mijn mooiste hardlooprondjes. Via de dijk van Kampen naar Wilsum. Actieve natuur in de uiterwaarden om en boven De IJssel. Alleen wanneer ik lekker in mijn loop zit, oog voor dit detail. Zoals gisteren. Genieten dus. Van het water, vogels, Hollandsche luchten en heel sporadisch ook nog een 'verdwaalde' mens. Tijdens mijn loop ontmoet ik er één. Die vervolgens acuut zijn hoofd afwendt. Om mij niet te hoeven groeten, Dit kleine gebaar interpreteer ik als negatief. Ik snap het niet, ben er zelfs een beetje verbolgen over. De kleine moeite. Het houdt me de eerstvolgende kilometer bezig, waarna ik gelukkig ook kan refereren aan positieve ontmoetingen. Bijvoorbeeld met Karin.

Het heeft wel even geduurd zeg. Onze ontmoeting 'in real life'. De afgelopen maanden al verscheidene pogingen gedaan om elkaar te treffen. Koffie om tien werd verzet naar een wijntje om vijf. Vrijdag dan eindelijk toch samen lunchen. Ik ken Karin van Twitter. En Facebook. Volg dus wat ze eet, drinkt. 'Ken' haar man, kind. Vakantiebestemmingen. Haar mening, een beetje. Eigenlijk van een heleboel maar een beetje. Social Media is en blijft natuurlijk vaak vaag. Voorzichtig zijn we ook. Om ongezouten onze gevoelens en standpunten te ventileren. Want stel je voor dat we onze volgers 'beschadigen'? Algemene zin is beter. Veiliger. Karin daarentegen is spontaan en laat van zich horen. Op haar eigen wijze. Daar hou ik van. Contact is gelegd.

De Suikerberg in Zwolle. Daar rijden we naar toe nadat ik haar van het Centraal Station heb opgepikt. Wat is kennen? De hartelijke persoon die bij me in de auto stapt is in ieder geval geen vreemde voor me. Dat blijkt wederzijds. Na de warme groet, raken we de eerstvolgende drie uur in het knusse theehuis naast museum De Fundatie niet uitgesproken. Verdieping van de tweets en facebookberichten vindt plaats tussen het oppeuzelen van de gedeelde brownie ('het duurt toch nog even voordat we lunchen') en later eveneens doormidden gesneden broodjes ('kunnen we lekker van elkaar proeven') in.

Het bord van Karin blijft echter het langst gevuld. Ik eet te snel? Karin praat honderduit. Ik luister. Naar haar als vrouw, moeder, maar ook dochter. Geraakt word ik door het verhaal over de aanschaf van haar eerste LP. 'Ik was twaalf, hield van rauwe stemmen en viel als een blok voor Smokie, het nummer 'I'll meet you at midnight' het meest. Wilde persé die LP hebben. Maar had een gat in mijn hand, daar paste die hele LP wel door! Dus geen geld. Mijn vader stelde toen onverwacht voor om de LP samen te kopen. Gedeeld bezit. Werd natuurlijk toch mijn bezit.' Voor Karin de aanleiding om meer over haar vader te vertellen. 'Op dat moment werd ik me er van bewust wat een vrijgevig man hij is. Werd ik me bewust van mijn vader's rol in ons gezin. De degelijke man, conservatief zelfs, werd nooit boos'. Karin valt even stil. Ogen dwalen af. Dan toch verder 'Koken deed hij zo graag. Kwam hij thuis na het werk, schonk mijn moeder een borrel voor beide in en nam hij 'de schort' van haar over. Hij werkte altijd hard. Zorgde goed voor zijn gezin met vier meiden. Op zijn manier, want hij bemoeide zich eigenlijk nooit met de opvoeding'. Opnieuw overpeinzing. 'Ik mis hem'. Ik waag het erop: 'Leeft hij niet meer?' 'Alzheimer'.

Beide stil. Onder de indruk van het liefhebben van de mens die er ooit (voor je) was en terwijl diezelfde persoon er nog is, toch mist. Stil. In plaats van woorden nu gedachten tussen de happen door. Even 'lucht' door naar de oppervlakte te zwemmen. En toch de opening naar nog meer. Mooie, gekke, vrolijke, maar ook kwetsbare momenten. Delen met een vreemde. Bijzonder.

Tussen alle commerciële tweets passeert daar gelukkig ook nog de mens. Eén die haar hoofd niet afwendt, maar vriendelijk en geïnteresseerd groet, Twee mensen, ontmoeten en raken niet uitgepraat.

Wijn is op. Verhaal nog lang niet. Ik moét nu toch echt weg. Tot de volgende keer fijn mens!

Smokie -  I'll meet you at midnight