Eenzaam. Of niet?

De confrontatie is eigenlijk best groot wanneer ik onbedachtzaam een volgende ruimte in het Singer Museum Laren betreed. Getroffen word ik door de grote panelen waarin een figuur, de mens, zich solistisch beweegt in een blauwe 'wereld' omgeven door spotlights van heldere gele bollen. Ook door de titel van het werk: 'Eenzaamheid op zoek naar verbinding'. Maar nog meer door de vraag 'Heeft u dat gevoel ook vaak?'



De man lijkt te zweven. Negen afzonderlijke panelen met daarop negen keer dezelfde persoon. Door de kaders van de randen van het papier waarop hij is afgebeeld, lijkt het alsof hij niet in staat is om in contact te treden met de figuur op de volgende paneel of zelfs met de rest van dé of zijn wereld. Of wil hij dat niet? En die vraag brengt me terug naar de tijd dat ik alleen was. Maar niet eenzaam. 

Eenzaamheid. Zo anders dan alleen. Zonder mensen omgeven. Niet alleen fysiek, maar vooral in mijn hoofd. Vrij en ongestoord mijn gedachten de vrije loop kunnen laten.Vooral dat ongestoord. Dat zijn mijn momenten en die koester ik. Bijvoorbeeld wanneer ik achter mijn laptop mijn verhaal schrijf. In gedachten, mijn woorden. Alleen. Voelt prettig. En staat haaks op eenzaamheid.

Het sociale leven miste ik vlak na mijn scheiding eerst niet. Integendeel. Ik had genoeg aan mijn werk, kinderen en bovenal mijzelf. De pot energie die tot op de bodem was leeggeraakt moest weer vollopen. Maar niet te snel. Tijd had ik daarvoor nodig. Veel tijd in rust. Om zogezegd eerst de kop boven water te houden, op te krabbelen, te blijven staan en uiteindelijk weer stappen in de toekomst te zetten. In plaats van dat ik mij opgesloten voelde, bood mijn 'nieuwe' onderkomen veiligheid en rust. Hier kon ik me weer vrij en ongedwongen bewegen, zonder rekening te hoeven houden mét. Het uren wezenloos en in gedachten voor me uit staren interpreteerde de ander als eenzaam. Ik niet. Ik moest alleen zijn.

Naarmate de tijd verstreek, ontstond voorzichtig weer ruimte voor verbinding. Persoonlijke interesses, maar ook de digitale link met de buitenwereld via social media resulteerde in hernieuwde contacten, waaruit later zelfs vriendschappen. Mijn sociale netwerk groeide. In mijn tempo. Met personen die ik zelf uitzocht. Of die mij vonden. Door mijn hervonden energie straalde ik weer plezier uit. Naarmate die momenten vaker voorkwamen, leek ik steeds meer mezelf te worden. En die persoon trok de mensen aan waar zij graag bij wil zijn.

Over de kunstenaar:

'Frank van Hemert werkt vrijwel uitsluitend in reeksen waarin hij belangrijke thema's van het menselijk bestaan centraal stelt. In eerdere series kwamen de volgende onderwerpen aan bod: geboorte, leven en dood, hoop, waanzin en verlossing, eenzaamheid en verlangen, afzondering en terugkeer, zelfbeschadiging en overleven. Vertrekpunt voor zijn nieuwste serie vormde het gelijknamige gedicht van de Roemeense dichter Paul Celan (1920-1970). In der Luft gaat over de noodzaak van intermenselijk contact dat als referentiepunt dient voor de eigen identiteit. 

Communicatie vormt de sleutel voor geestelijk welzijn. Leidt gebrek daaraan tot waanzin?' 
(bron Singer Museum)

Meer over Frank van Hemert Frank van Hemert
Inspiratie Gedicht 'in der Luft' van Paul Celan
Museum Singer Laren Singer Laren