Bucketlist

Noem het sentimenteel. Het moment dat mijn vader de streep door dát actiepunt van zijn to-do-lijst zette. Ik was er bij. Sterker nog, zag en voelde. Die emotie. Maakte me blij. 'Dat ik dit nog mag meemaken', zegt hij. Dat ik daar getuige van mag zijn. Denk ik.

Mei en juni. De maanden waarin feest- en vrije dagen hoogtij vieren. Volgens mij was het Hemelvaartsdag waarop we besloten er met de kinderen op uit te gaan. Mijn wens om tijdens dit soort dagen nog enig cultuurbesef bij te brengen, resulteert in een zoektocht op Internet en een oproep via Twitter naar een geschikte activiteit voor zes personen in de leeftijd tussen dertien en drieënzeventig. Opa en oma gaan namelijk ook mee. Genoeg suggesties. Lang leve #durftevragen.

Water, weilanden, en Hollandse luchten vormen het decor tijdens onze tocht richting het Noorden. Of all places, Friesland welteverstaan, daar valt onze unanieme keuze voor het dagje uit op. Een bezoek aan het Jopie Huismanmuseum opperen we. Best leuk voor zowel kind als ouder. Enthousiast bijval, alleen opa rijdt voorop en passeert Workum om de rit voort te zetten richting Franeker. Ik steek mijn vooroordeel jegens Friesland normaliter niet onder stoelen of banken. De stugheid onder andere. Valt mee blijkt later. Gastvrij land. Dat is ook Friesland. Vooroordeel zeg ik toch? Eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik tijdens de rit geraakt word door de schoonheid van het landschap, Mijn oog valt op de karakteristieke kerkjes die vol trots boven de huizen van de kleine dorpen uitsteken.

In Franeker parkeren we de auto aan de gracht die dwars door het centrum loopt en steken de weg over richting het Planetarium. Aha, vooropgezet plan van opa. Ik zie een glundering over zijn gelaat trekken bij iedere stap richting het oudst werkende planetarium van de wereld. De man, met zijn meer dan normale interesse voor cijfers, feiten, wetenschap, maar bovenal bewondering voor de mens die in staat is het ongrijpbare en onverklaarbare toch beeld en betekenis te geven. Zo ook valt vaders mond open tijdens een uitleg in de Planetariumkamer. Op het plafond heeft Eisinga het sterrenstelsel zichtbaar gemaakt. Eerst voor zijn tijdgenoten om ze ervan te overtuigen dat de aarde niet zou vergaan. Dit via een fascinerend schouwspel aan het plafond wat laat zien hoe de planeten ten opzichte van elkaar staan en bewegen. Hoe laat is het nu? En in welk jaar begeven wij ons? Tot in detail de datum. Tot op de dag en minuut van vandaag en nu. En in het schrikkeljaar hoeft alleen handmatig een dagje terug te worden gezet. Tweemaal 28 februari. Omdat Eisinga, van beroep wolkammer, dat kon. Ingenieus.

Vind ook mijn vader. Gebiologeerd. En emotioneel. Als ik naar buiten loop om het Planetarium te verlaten, werp ik nog terloops een blik op het gastenboek en word ik geraakt door de notitie van mijn vader. Op het terras zie ik opa en kleinzoon nagenieten. Onderweg in de auto richting het Jopie Huismanmuseum in Workum, al kronkelend door het Friese landschap, word ik overvallen, door een gevoel van dankbaarheid. Niet alleen voor hem, dan wel om de drie generaties die op dit moment nog samen kunnen zijn.

Planetarium Friesland - Franeker
Jopie Huisman Museum