Klem

Het verhaal start een paar maanden terug. Nee, niet waar. Eigenlijk al een aantal jaren geleden. Metaforen? Hou het maar op uit mijn schulp kruipen. Vrijheid ervaren, steeds minder drang naar de schelp. Zelf creëren. Honderd lampjes in mijn hoofd en deze omzetten naar bruikbare initiatieven, ontwikkelen, opbouwen. Energie kost het niet, levert het alleen maar op. Bereid om meer te geven. En dat gaat vanzelf. Domweg omdat het leuk is. Leuk is niet genoeg. Ook omdat het functioneel is en ik zie, merk en voel dat mijn omgeving blij van me wordt. Zoals ik ben en mag zijn. In alle vrijheid. Zonder schulp. Met lef.

Het voeren van eigen regie. Persoonlijk leiderschap. Zo noemen ze dat zo mooi. Ik geloof daar in. Ook geloof ik in talenten van mensen, zakelijk en/of privé. In het bundelen van die diversiteit aan talenten. Zodat een persoon nog beter wordt, zodat het team nog krachtiger staat. Zodat een organisatie nog meer dienstverlenend kan zijn. Ik geloof in welwillend- en bereidheid van mensen. Noem het wat mij betreft naïef. Maar 'goed' komt eerst, totdat het tegendeel bewijst. Ik geloof in de hardwerkende, zelfstandige en zelfredzame collega's. Als individueel en oorspronkelijk persoon. Niet in de vervormde en vervolgens mogelijk murw geslagen medewerker. Af en toe kom ik ze tegen. Kijk ik snel de andere kant op. Zo wil ik niet zijn. Totdat ik de laatste maanden mezelf erop betrap dat mijn blik nét iets langer op deze personen rust, ik zelfs neig met staren. Zoek ik een blik van herkenning?

Onrust in mijn lijf. Glijdt erin. Onbewust, totdat mijn omgeving me hierop attendeert. En ik raak het niet meer kwijt. Pogingen dit gevoel te ontleden bezorgen me hoofdpijn. Ik wil weten hoe het zit, waar het vandaan komt. Wil die zogenaamde vinger erop krijgen... Is het beperking van vrijheid? Alsof iets of iemand me terug wil proppen in die schulp. Maar dat kan toch niet meer? De glorie van vrijheid ervoer ik. Als zeer positief. Levert vruchtbare ideeën op en worden omgezet in resultaten waar zowel ikzelf als mijn omgeving van profiteert. Een straffe hand voel ik nu in mijn rug. De adem van een ongrijpbaar systeem hijgt in mijn nek. Ondefinieerbaar ook, maar alsof het vastberaden is me in te halen en dwingt om tot in detail aan te geven hoe en waarmee en met wie ik mijn tijd besteed om daarmee mijn resultaten inzichtelijk te maken. Niet eerder ervoer ik dit gevoel van . Ligt het aan mijn omgeving? Aan mezelf? Ik wil dit niet en kán het ook niet (meer...).  Het beklemt me. Het dreigt mijn creativiteit lam te slaan. Murw?

Even los van het systeem... Tijd voor een break. Korte vakantie. Natuur. Frisse lucht. Wandelen. Museum.

In het Bonnefantenmuseum zie ik haar. Zij zit klem. Behoorlijk zelfs. En ook zie ik háár. Gehavend en dreigt om te vallen. Net als ik? Wederom herkenning? Of toch niet, voelt het anders? Nu wend ik mijn hoofd niet af. Blijf kijken. Beide figuren zijn vervaardigd uit steen en ontstaan uit de dynamiek en verbeelding van de ander. De kunstenaar in dit geval. Ik ben mens van vlees en bloed en projecteer mijn gemoedstoestand, mijn vraagtekens, op de kunstwerken. In plaats van herkenning besef ik dat ik in de gelukkige staat ben om zelf vorm, oftewel eigen regie, te bepalen. Mijn weg loopt niet dood, hooguit stopt het asfalt. De aarde is rond, dan maar op een andere manier verder. Immers... Ik wil niet verstenen. Maar blijven wie ik ben. Sterker nog, doorontwikkelen. Groeien. De schulp is te klein. Het is tijd voor een grotere en mogelijk zelfs andere behuizing. Hoe en wat is aan mij. Bepaal ik alleen. Ik kan niet naar een ander wijzen...

De tentoonstelling Beating around the bush met werken van Mark Manders is nog tot 22 juni 2014 te zien in het Bonnefantenmuseum Maastricht