Stories We Tell

Tegelijkertijd in hetzelfde verhaal, alleen jij vertelt het anders.... 


Ik voel gewoon dat zijn ogen vochtig worden. Ondertussen ken ik hem al goed genoeg om te weten wanneer dit gebeurt. Tijdens welk fragment welke emotie. Ik voel het en werp vanuit mijn ooghoeken een vluchtige blik op hem. En inderdaad. Gedurende de paar seconden waarop het licht vanaf het doek zijn gelaat treft, zie ik dat zijn handen proberen de geruisloos glijdende tranen weg te vegen. Ik vraag me af waarom? Het is toch donker? En dan nog... Ook vraag ik me waarom ik me meer op zijn gemoed focus dan op de film. Ik schuif eerst nog wat onrustig heen en weer op mijn bioscoopstoel om me vervolgens over te geven....

Op uitnodiging van een facebookvriendin. Veronica. Schrijfcoach. Naar de documentaire 'Stories We Tell' van Sarah Polley. Afgelopen zondag in Filmtheater Hilversum. In de film reconstrueeert Sarah het verleden van haar moeder. en benadrukt thema's als omgang met verlies rouw en verdringing. Dit doet ze via interviews die ze afneemt met haar vader en broers en zusters. Daarnaast ook met direct betrokkenen uit de tijd dat Sarah's moeder leefde. En ze ontmoet haar biologische vader en vraagt naar zijn verhaal.Gevolg: verwarring. De diverse verhalen zijn ontstaan en hebben betekenis gekregen door en in de tijd. Gelaagd. Fragmenten zijn versterkt, danwel vergeten cq verdrongen. Er wordt verteld vanuit een ieders persoonlijke beleving en daardoor ontstaan verschillen in interpretatie en daarmee tegelijkertijd verschil in 'waarheid'. Sarah komt er achter dat de waarheid afhankelijk is van wie het verhaal  vertelt.

Verwarring.

Al kijkend en zelfs nu al schrijvend betrap ik mezelf erop dat ik het verhaal van de film wil ontleden. Dat werkt niet. Het is Sarah's film, inhoud gegeven door de mensen die haar lief zijn. Ik laat het los. Het effect van deze film, naast de ontroerende verhaallijn, gaat verder. Zoveel fragmenten die gedurende de documentaire parallel lopen aan of confronteren met mijn eigen levensverhaal.

Mijn handen glijden over mijn wangen. Tranen veeg ik weg. Ik voel me betrapt. We kijken naar elkaar. Contouren. In de schemering van de filmzaal. Eerst. En later ietwat onthutst in de lobby van het filmhuis. Het licht te fel en er is teveel in mijn hoofd.

Verwerken...

En dan het besef dat de kracht van een verhaal in openheid en kwetsbaarheid zit. Zo ook in dit verhaal. Dat juist die elementen zoveel in de ander losmaken dat, zonder te oordelen, de inhoud ervan er eigenlijk niet meer zoveel toe doet... Dat de bezieling en passie van de verteller er toe doet. Dat die emotie raakt. En het verhaal vertelt. 

De film zet me aan tot nadenken over mijn eigen ideeën over schrijven. Iets wat ik fijn vind om te doen. Iets waarvan ik nog steeds niet zo goed weet hoe vorm te geven. Zowel fysiek als digitaal vastgelegd materiaal in overvloed. Op schrift en beeld. Mijn verhaal. Mijn waarheid. Vanaf het moment al dat ik kon schrijven. Zoveel situaties, gebeurtenissen en vooral gevoelens waarover ik schreef. Zoveel passanten. Waar ik ook over schreef. Die ertoe deden. In diezelfde tijd en ook later.

En ik vraag me af aan wie ik mijn verhaal eigenlijk zou willen vertellen? Delen? En waarom? Wie zou er naar luisteren?  Het willen lezen? Voor wie en in welke mate doet mijn verhaal er toe... Mijn kinderen? Partner? Directe omgeving? Derden? Ik hoef niet zo nodig te spiegelen of anderen wakker te schudden. Wel wil ik verbinden en inspireren.

Zoals de film mij inspireert. Me laat (in)zien, maar vooral laat voelen dat eenieders verhaal er toe doet. Dat jouw verhaal iets voor mij kan betekenen. En het mijne mogelijk iets voor jou....

Bekijk hier de trailer: http://www.youtube.com/watch?v=ytq4VZ2Nyxg