What's in it for her?

Zonlicht valt via de ramen op de bank in de woonkamer en raakt de gouden haren van dochter. Daar valt mijn oog op. Eerst. Bewondering die vervolgens omslaat in lichte ergernis wanneer ik dé standaard van tegenwoordig aanschouw. Achter die hoogglans haren een hyperfocus op mobiel, vastgekleefd in de hand; lichte frons op haar gezicht afgewisseld met af en toe een flauwe glimlach. Om alles wat voorbij komt in haar TL. Vingers die reageren hou ik niet bij. Maar wie ben ik? 'Goed' voorbeeld doet goed volgen? 

Twee dingen. Eerst over dochter. Examenjaar. MAVO. Volgend jaar geen HAVO, maar MBO Mode en Design, om daarna gekozen richting voort te zetten op HBO niveau. Het liefst in Amsterdam. Waarna een carrière in Parijs, nee Amerika! Hoewel... China spookt tegenwoordig ook steeds door haar hoofd... Het hoofd van mijn 15-jarige dochter. Vol overtuiging dat dit allemaal gaat gebeuren. Dit is haar plan. Fantasieën die vorm krijgen door de koers die zij bepaalt. En daar blijf je (ik) vanaf. Hooguit stimulans en support door haar omgeving.

Wij zijn die omgeving. Dat is tevens punt twee. Co-ouderschap samen met de vader van mijn kids. Ik de doordeweekse zorg, mijn ex de vrijheid van het weekend. Op deze manier functioneert het co-ouderschap al zo'n tien jaar perfect. Voor de kinderen, mijn ex en mijzelf. Vanwege de flexibiliteit en souplesse ingegeven door wederzijds respect. En bovenal omwille van de zorg over de kinderen. En natuurlijk zijn er ook weekenden dat de kinderen bij mij zijn. Hoewel zij steeds meer andere (eigen) belangen hebben, komt het gelukkig ook nog wel eens voor dat er dan ruimte is voor een gezamenlijke activiteit.

Zo ook afgelopen weekend. Kids bij mij. Zondagmorgen, die flauwe zonnestralen. Krant uit, koffie op. 'Bankhangen'. Levert zo waar een goed gesprek op. Over die stimulans. Prikkels. Wat heb je nodig om een goed designer te kunnen worden? Wat bepaalt je exclusiviteit? Creativiteit? Waar haal je de inspiratie vandaan? Enthousiast word ik van mijn dochter. Zij die zo goed weet wat ze wil. En open staat voor het opdoen van indrukken. Al pratend en luisterend valt mijn oog op een kleine advertentie van Museum De Fundatie, waar een expositie van kunstenaar Marino Marino wordt aangekondigd. Wat te doen vandaag? Daar naar toe? Dochter, gevoed door gesprek, geeft aan wel mee te willen.

En ik zie haar kijken.

Eerst aarzelend, onwennig. Even later, op een enkel werk na, bijna ongeïnteresseerd zelfs in de werken van Marino Marini. Thema paarden spreekt haar niet aan. Ik kijk over haar schouder mee en probeer niet teveel te 'wijzen op'.Wil haar zelf laten kijken. Met eigen ogen de vertaalslag laten maken. "What's in it for her"? Dochter tikt aan op ronde vorm en kleur. Ik ook.

Na Marino Marini lopen we de trappen op naar 'Het Oog'. Daar exposeert fotograaf Pieter Henket. En daar lijkt dochter 'open' te gaan. Aansprekende foto's en bewegende beelden prikkelen haar fantasie. Laten zien wat kan. Creatief. Als je kunt. Grensverleggend. Als je durft. Bewondering voor de fotograaf die haar via zijn werk stimuleert om te gaan maken wat zij wil en zoals zij wil.

Later op een terrasje. Daar waar ik normaliter de neiging heb om teveel te praten, luister ik nu. Naar haar commentaar, belevingen en plannen... Soms lijkt opvoeden gewoon vanzelf te gaan. Dankbaar voor dit moment. Mijn ingelaste co-ouderschap weekend kan niet meer stuk. 

Meer informatie over de exposities Marino Marini en Pieter Henket vind je op de site van Museum De Fundatie http://www.museumdefundatie.nl/