Freedom

Het fenomeen vrijheid. Niet in de wereldwijde context. Oorlogen - religieus of politiek, gevangenschap, en/of anders. Maar dicht bij huis. Heel dichtbij. Over mezelf. Hoe ervaringen zich hebben vertaald in vrijheid. Over hoe fijn ik het eigenlijk vind om ouder te worden en daardoor steeds meer over mezelf te begrijpen. En te accepteren. En daardoor te worden geaccepteerd door de ander. Of niet. 

Ik praat erover in mijn omgeving. Wil mijn gevoel delen en vraag ook hoe zij en hij ervaart. Ik praat erover met hem. Mijn relatie met hem. Die was. En daarna kwam. En nu is. De relatie met mijn kids. Ouders. Niet meer in het keurslijf van zogenaamde verwachtingen te hoeven opereren, acteren. Opgelegd door anderen. Er past geen onnatuurlijke rol bij me. Hoe handig het volgens die anderen in bepaalde situaties juist wél is. Ik ben ik. Of ik nu moeder of geliefde ben. Buurvrouw of collega. Ik praat dezelfde stem vanuit dezelfde gedachtegang. Ik kan en wil niet anders zijn dan mijzelf, opdat zij dezelfde persoon meemaken en herkennen.

En ik vraag. Aan hem. Hoe ziet en voelt hij persoonlijke vrijheid? Mijn kids? Ik laat ze vrij. Zijn ze vrij? Ik met  mijn moeder-argus-ogen? Geraakt word ik door mensen die vanuit de zuiverste intenties gevoel, kennis, ervaringen én persoonlijke mening delen. Omdat het kan en mag, omdat ze vrij zijn.  Geen angst hoeven voelen. Waarvoor? Open kán ik zijn en wil ik zijn. Maar... tot hoever gaat dit gevoel? Heb ik de kern al bereikt?

In mijn vertwijfeling over wat nu precies de definitie van vrijheid is en hoe ik deze persoonlijk interpreteer en daarmee hoe vrij ik eigenlijk ben, kom ik via social media 'toevallig' een sculpture tegen. Geraakt. Wie is die kunstenaar? Waar staat het? Hoe heet het? De vraag zet ik uit via Twitter en al snel word duidelijk dat het 'Freedom' van Zenon Frudakis is en in Philadelphia staat.

Ik kijk naar de sculpture en stel mezelf en anderen de vraag opnieuw. Hoe voelt persoonlijke vrijheid? Probeer mezelf te identificeren met één van de figuren. Wie ben ik op de schaal van 1-4?

Ik weet waar ik sta. Omdat de mensen die ik ontmoette en waarmee ik relaties aanging, niet voor niets voorbij kwamen.Omdat we elkaar op dat moment iets te vertellen hadden, omdat we elkaar even nodig hadden. Leerden en beter werden van elkaar. Omdat zij me lieten groeien. Tot wie ik nu ben. Omdat ik me nu veilig voel. Bij hem. En haar. En natuurlijk hen. Omdat het goed voelt. Omdat ik er mag zijn... bén ik er. Zoals ik wil zijn. Zo wil ik mijn vrijheid voelen...

Hoe zit dat met jou? Waar sta jij?