Een masker is gezichtsbedekking ter vermomming of
bescherming. Door het masker af te werpen, vertoont iemand de echte situatie of
zijn ware gedaante. Geen schone schijn, maar de naakte waarheid. Die wil ik
zien, voelen en meemaken. Alleen dan weet ik wie je bent en wat ik aan je heb.
Jij en ik… wie communiceert met wie? En hoe? Achter wie of wat verschuil jij je
vandaag? Alleen vandaag? Of iedere keer wanneer wij elkaar treffen? Wie ben je?
Waar ben je? Hoe kan ik je raken? En jij mij? Wanneer durven wij het aan ons
‘naakt’ aan elkaar te tonen? Ons masker te laten vallen en ons ware gezicht te
tonen?
Waarom een masker? Heeft het te maken met zelfbedrog? Niets
is
menselijker namelijk dan jezelf voor te liegen over je omgeving en over jezelf.
Of is het een kwestie van jezelf niet kwetsbaar durven opstellen? Maar wat
betekent kwetsbaar nu precies? Volgens de Van Dale geldt: ‘Verwond, aangetast
kunnen worden’. Dat is heftig. Dus wanneer ik me emotioneel, fysiek of mentaal
kwetsbaar opstel, loop ik het risico verwond te raken? Zet ik mijn masker op
ter bescherming? Kan het ook schaamte zijn? Ons om uiteenlopende redenen anders
willen voordoen dan we in werkelijkheid zijn?
Een bezoek aan expositie ‘Maskerade’ in De Hallen in Haarlem
confronteert me met dit soort vragen. Aan kunstenaars en vormgevers, die een
speciale band met het museum hebben, is gevraagd een blanco masker te bewerken.
Het resultaat is een bonte verzameling van 62 bijdragen in uiteenlopende
stijlen, materialen en vormen, tentoongesteld in de Verweyhal van het museum.
Terwijl ik de uitbundige maskers bekijk, spoken woorden en
eigenschappen als: eerlijk, recht door zee, emoties, uiten, naakt en oprecht
door mijn hoofd. Ik besef dat deze letterlijke diversiteit in vormgeving een
afspiegeling is voor de manier waarop wij als mens vaak met elkaar omgaan.
Elkaar benaderen. Hoe vaak doen wij niet ‘alsof’ alleen met de wil aanvaard en
geaccepteerd te worden. Je verwacht dat een masker liefde oplevert. Maar ook
bewondering, aandacht of iets anders waar je behoefte aan hebt. Als
toneelspelers houden we daarmee niet alleen onszelf, maar ook de mens met wie
we samenleven, een relatie zijn aangegaan, voor de gek.
Ondanks alle fraaie verschijningen voel ik een kilte in de expositiezaal. Wat ik zie is letterlijk te gekunsteld. Het voelt te klinisch. De
verscheidenheid aan kunstenaars en de toegepaste technieken zorgt voor (zeer)
kundige kunstwerken. Toch voel ik geen warmte. Ik mis de expressie. Maskers dragen
betekent dat je jezelf niet durft of zelfs niet kunt geven zoals je echt bent.
Ik betrap mezelf op de neiging de maskers te willen ontmaskeren. Het leven
achter een masker houdt namelijk vroeg of laat op. Ik hou van puur. Voor mij is
een uurtje Maskerade dan ook genoeg…
Voor wie geïnteresseerd is, de tentoonstelling duurt tot en met 18 november 2012. Het slotakkoord van Maskerade is een openbare veiling van de maskers op die dag.
Voor meer informatie zie de site van De Hallen: http://www.dehallen.nl/tentoonstellingen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten