Mijn zus belt. Doe Maar gaat optreden. Er is sprake van een
grootse reünieshow van de legendarische band tijdens de 7e editie
van Symphonica in Rosso in het Gelredoom in Arnhem. Samen met het 40-koppig
symfonische orkest van Guido’s Orchestra spelen ze hun grootste hits. Ik hou
niet van groots. Ik ben van klein en intiem. Ik kan niet zo goed tegen
massaliteit en al helemaal niet tegen één die samen gaat met opzwepende hysterie. Mijn
zus onderbreekt mijn stortvloed ‘maarren’ en vraagt of ik mee wil naar de
try-out in Het Burgerweeshuis in Deventer. Dubbele nostalgie dus. In dat geval. Ik zeg geen
nee.
 |
| Joost Belifante |
In de uitverkochte zaal van het Burgerweeshuis passen maar 400 veteranen net als ik. Voordat de ‘oldies’ rollator-vrij het podium
betreden, heerst een uitgelaten stemming onder het publiek. Alom herkenbaarheid.
Avondje los, avondje terug in de tijd…. Ernst, Henny, Jan en René betreden het podium en ik word getroffen door de geuren en kleuren van 32 jaar geleden.
Ik voel me heel even weer 13. Heel even maar. Ik sta 5 meter van het podium,
dus op korte afstand van de zestigers, die zo nodig nog moeten. Het beeld
confronteert met mijn ‘ouderdom’, met ‘dat was vroeger’. Op ‘Hé, er is geen bal
op de tv!’ laat ik deze constatering varen en geef ik me over. Als vanzelf ben ik terug in de tijd.
Vanavond is weer even vroeger. Ik mag. Ik zie niet dat Henny
grijs is en Ernst bijna kaal. Ik ben even weer 13 en ga los. En zing! En dans!
Op ‘Sinds 1 dag of 2, De Bom, Belle Hélène en Is dit alles’! Dein mee op
nummers als Nederwiet, met een fantastische hoofdrol voor
Joost Belifante, de bebaarde violist, trombonist, neusfluitist en gitarist die
het nummer schreef. Ik ruik de wiet en iedereen word high…. zo high als een
Vlaamse pagegaaaaaai!
Anderhalf uur spelen en drie toegiften later betreed ik weer het 'hier'. De zaallichten schieten aan en confronteren nog eens... uitgelopen mascara ziet er anders uit dan 32 jaar geleden. Hoor de regelmatig uitgesproken woorden van mijn dochter: ‘mam doe eens ff normaal!’ en terwijl ik naar mijn buurvrouw mét te krappe spijkerjasje vol roze en groene Skunkbuttons kijk, krijg ik acuut
de slappe lach. Het is al gebeurd dochterlief! Gedroeg me zoals jij nu bij One Direction. Als een overdreven puber. En ik niet alleen. Avondje van en voor oudere jongeren. Ernst en Henny zijn weer weg. En niet te vergeten
Jan en René. Ik stond heel dichtbij ze. Kon ze bijna aanraken.
Niet massaal. Geen hysterie. Wel een intieme ontmoeting met mijn
jeugd. Ontmoeting met wie ik was en wilde zijn. Wel een beetje raar...32 jaar. Liever dan lief, weer even verliefd. Doe Maar was goed. Doe Maar deed
niet zomaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten