Versier me!

Het sluimert. Al jaren. Tijdens het zetten van de eerste, wist ik dat het niet bij deze ene tatoeage zou blijven. Simpelweg omdat ik daarna nog twee kinderen kreeg. Het juiste moment was er alleen steeds niet. Forceren heeft geen zin. Niet al te veel mijn zinnen hier op willen zetten. Niet naarstig zoeken. Laat nog maar even sluimeren. Want, dan opeens... is het er gewoon. Of in dit geval hij. Toen ik Wilko zag en sprak, geen twijfel. Ik wist op dat moment dat hij mijn onvoorwaardelijke liefde voor Tom, Anne en Luuk voor altijd zichtbaar mag maken op mijn lijf. Waarom juist hij?

Foto: Margret Kuiphuis

De liefde voor het vak. Allereerst. Spat uit zijn ogen. Niet over één nacht ijs. Rustig en weloverwogen beantwoordt hij mijn vragen. Luistert ook. Naar mijn verhaal. En vertelt. Het zijne. Herkenning. Het willen vastleggen van verhalen. Ik via teksten 'op papier'. Hij via symbolen op een lijf. Het verhaal betekenis geven. Vertellen. En doorvertellen. Wat de ander, de mens, beoogt. Wat hem of haar op die plek heeft gebracht. Een passende plek of juist nog niet? Wat het kostte om daar te komen. Die plek te bereiken. Overtuigend of aarzelend? In ieder geval de bezieling. Die spreekt ons beide aan. En de ontmoetingen natuurlijk. Daar staan we voor open. Iedere dag weer. Toevallige passanten. Of op afspraak...

Die tussen ons is snel gemaakt. Geen aarzeling van zijn kant. Dus rij ik op de afgesproken woensdagmiddag naar Lelystad, waar hij zijn vakmanschap bij '2Tone Tat2, Tattoo & Piercing' in de praktijk brengt. Het decor waarin ik verzeild raak, is niet dezelfde als ik verwacht had aan te treffen. Ik waan me direct in een bar. Of is het een oude kapsalon, barbier? Of sterker nog.... huiskamer? Alles behalve een klinische tattoo- c.q. piercingomgeving die ik me voorstelde. Tijd om hierover verder na te denken wordt me niet gegund. Wilko's gastvrije collega Wido heet me hartelijk welkom. Of ik koffie of thee wil? Hij zorgt goed voor me, terwijl Wilko nog even een klus moet afmaken. Dochter krijgt een tattoo van haar moeder. Teken 'vrede van God' op de binnenzijde van haar onderarm. Mooi. Daarna nestelt hij zich op de antieke barbiersstoel en draait zich naar mij toe.

Foto: Margret Kuiphuis

En vertelt: "Ik was onrustig en op zoek. Ik ben een kunstenaar. Hoge School voor de Kunsten in Kampen gedaan. Had wat met maskers. Mijn hele kamer hing er vol mee. Geverfd. Op papier, op doek. Ik werkte altijd al met mijn handen. Diverse baantjes, tot en met hovenier aan toe, maar...' Het ratelen stokt even, waarna een zucht: '.... geen rust. Geen doel, niet mijn doel. Niet mijn bestemming. Fysiek verschoof naar digitaal. Grafisch ontwerpen, achter mijn pc. Gedachten dwaalden regelmatig af naar de wereld van de tattoo. Tien jaar geleden besloot ik maar eens gehoor te geven aan deze gedachten en bezocht de Tattoo Conventie in Amsterdam. Daar ontmoette ik Joel Albanez. Ik besloot mijn eerste tattoo door hem te laten zetten".

Waarom Joel? Wilko: "Door met hem in gesprek te gaan, mijn verhaal te vertellen, raakte Joel geïnspireerd tot het maken van een betekenisvolle tattoo die mij persoonlijk past. Hij maakte de betekenis van dit persoonlijke verhaal zichtbaar via de symbolen en motieven die hij aanbracht op mijn lijf. Gaandeweg mijn verhaal tekende hij deze symbolen. In die van mij staat de Koru centraal. Een spiraalvorm op basis van een Varen en staat voor nieuw leven, groei, kracht en vrede. Zijn inspiratie was de mijne. Ik ontdekte dat dit ook was wat ik wilde doen.  Mijn ontdekkings- en zoektocht was geslaagd. Vervolgens werkte ik uren en dagen aan mijn portfolio en bezocht tal van tattooshops om 'aangenomen' te worden. Uiteindelijk werd ik benaderd. Door de voormalig eigenaar van '2ToneTattoo', om hier voor mezelf te beginnen. Dat deed ik. En ben er steeds. De onrust is weg. Ik voel me nu vrij. Vrij om dingen we of niet te doen. Mijn visie en ervaring. Mijn gevoel... Iedere dag kan ik het kwijt. Zoals niet eerder. Mijn creativiteit heeft zijn weg gevonden. En daarin is geen ruimte voor negativiteit".

Foto: Margret Kuiphuis

Booming business?

Wilko lacht als ik hem vraag of hij rijk wordt van het tatoeëren. "In welke zin? Materialistisch? Nee. Of ik een rijker mens ben geworden door mijn hart te volgen? Een volmondig 'ja'. Zo'n duizend mensen heb ik al op mijn stoel gehad. Allemaal met een persoonlijk verhaal. Enkele ontmoetingen blijven je bij. Zoals de soldaat die uitgezonden werd naar Irak en voor die tijd nog 'even' een sleeve-tattoo (hele arm) wilde zetten. Door deze omvangrijke klus in korte tijd, zag en sprak ik vrij intensief met hem. Over zijn letterlijke ervaringen in oorlogsgebieden. Deze verhalen hadden veel impact op me. Er ontstond een band, een relatie."

Hype?
"Tattoos worden tegenwoordig door iedereen gedragen. Alle lagen van de bevolking. Het raakt uit de taboesfeer. 'De wereld van de tattoo' staat in een ander daglicht. En laten we niet vergeten dat het fenomeen al sinds mensenheugenis bestaat. Er wordt vermoed dat de eerste tatoeages 14.000 voor Christus verschenen. De term tatoeage stamt af van het Tahitiaanse woord Tatu, wat 'merken' of 'strepen' betekent. En denk aan de Maori tattoos. Deze bestaan al meer dan duizend jaar. Ik merk dat tegenwoordig meer mensen overgaan tot het laten plaatsen van een tatoeage aan de ene kant. Anderzijds gebeurt het niet impulsief. Integendeel; het is een weloverwogen de keuze. Het past ook in de tijd. Mensen zijn zich bewuster van de wereld waarin ze leven. De vanzelfsprekendheid is er niet altijd. De mens wil uniek zijn en maakt keuzes die bij hem of haar passen. Bijvoorbeeld op het gebied van voeding, maar ook met betrekking tot de manier waarop kennis wordt vergaard. Ik vind dat tof om te merken. Mensen kiezen bewuster en uiteindelijk meer voor zichzelf zonder zich wat aan te trekken van de mening van een ander."

Wido - foto door Margret

Terwijl ik de warmte van de ruimte, maar vooral die van de eigenaren nog eens op me in laat werken, kan ik niet anders dan beamen. Ieder mens is perfect. Zoals hij of zij is. Waarom oordelen? Over de ander. Over eigenaardigheden, gewoonten, bijzonderheden. Over versieringen. Op het lijf. Over de mannen hier bijvoorbeeld. Kijk Wido. Geen plek op zijn lijf schoon van tattoos. Ik kijk naar hem. Alsof hij mijn gedachten raadt, grijnst hij me tussen de klanken van Johnny Cash door toe: 'Ja ja, mijn hele lijf is versierd, behalve mijn piemel'. Ik lach. Maar voorbij al die 'plaatjes' zie ik vooral zijn ogen, hoor ik zijn stem. Die grappig, hartelijk en warm is. En ook Wilko spiegelt. Met zijn verhaal. Zijn plezier. Iedere dag. Het 'doen' wat hij wil. 

Foto: Margret Kuiphuis

Over inspiratie gesproken. Wat een toffe kerels! Wilko vertelde. En ik mocht mijn verhaal aan hem vertellen. Hij mag het nu vertalen in ontwerp en plaatsen. Op mijn lijf. Want ja, ook ik laat me graag versieren met een symbool die refereert aan de mensen van wie ik hou. 

Wil  je Wilko en Wido ook ontmoeten? Zie hun site 2ToneTattoo voor meer informatie.