Power to the (ordinary) people

Politiek ben ik niet onderlegd. Wel ben ik geïnteresseerd. En betrokken. Over het reilen en zeilen, maar vooral over de toekomst van dit land, Europa, de wereld. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor al diegenen na ons die ook nog een prettig leven op deze aardkloot willen leiden. Ik volg dan ook via een livestream de algemene beschouwingen op de Miljoenennota, waarin met stip op één wordt gedebatteerd over de grote vluchtelingenstroom. Ik probeer me te focussen op de inhoud, maar wordt geraakt door het proces van het debat. Negatief.

Het belangrijke issue 'vluchtelingenopvang' lijkt te worden gebruikt om eigen partijen te profileren richting toekomstige kiezer. De andere partij op voorhand al de mond snoeren om een loef af steken. Volgens mij is het geen verkiezingstijd en -strijd, maar zijn dit de algemene beschouwingen. Verscheidenheid aan meningen, ideeën en overtuigingen kleurt ons land. Vanuit die diversiteit kiezen wij, 'het volk', onze landsvertegenwoordigers. Uit handen geven wij onze stem. Democratische stem. Aan hen, 'de club van wijze mannen en vrouwen' waar we allemaal vertrouwen in hebben dat verscheidenheid een bijdrage levert aan de collectieve wil om dit land, de wereld te verbeteren.

Vanuit die gedachte - noem het rustig naïef - volg ik het debat. Al kijkend en luisterend begint het in me te borrelen. Steeds harder. Te koken. Alsof ik naar een slechte tv-serie met dito acteurs kijk. Een façade. Personages die hun eigen typetje imiteren. Dat zelfs de voorzitter verzoekt om vooral op de inhoud te blijven beargumenteren. In plaats van op kleur. In plaats van op religie. In plaats van op ras. Ik hoor zelfs een oproep tot 'verzet'! Omdat 'Nederland' dat wil. Daar wil ik niet bij horen. Daar hóór ik niet bij. Ik ben inwoner van deze wereld, niet alleen van dit land. En ik mág hier een tijdje zijn. Niet alleen verblijven tussen een paar piketpaaltjes die de grenzen van ons 'kikkerlandje' bepalen, maar in een wereld waar in mijn beleving nog steeds ieder vanuit zuiverste intentie is geboren. Ik toevallig hier. In het rijke vrije Westen. Hij of zij toevallig daar. In een gedeelte van de wereld vol dictatuur, oorlog, haat en geweld. Met afgrijzen volg ik dan ook overwegend de opwinding, stemverheffing en verwijten over en weer. Beschuldigingen vieren hoogtij. Niemand schijnt  'ervan' te zijn. Een tweespalt dreigt te ontstaan. Al vingerwijzend naar elkaar, blijft de bal in het midden liggen.

Het vormgeven, aanpassen en uitvoeren van beleid. Via schofferen? En het is niet voor het eerst. Dat ik me stoor aan het optreden van de club van wijze mannen en vrouwen. Al jaren neemt het vertrouwen en geloof op onze landsbestuurders af. Maar dat het schaamrood op mijn kaken toeneemt bij het horen van  uitspraken als 'asieltsunami' en 'testosteronbommen' gaat nog een stapje verder. Tenslotte valt de term 'illusiepolitiek'. Die doet mij de das om. Ligt het aan mij of mis ik alle essentie? Ik geef het op. Ik stop met kijken. Luisteren. Weiger nog langer getuige te zijn van deze politieke Jan Klaassen en Katrijn poppenkast. Is dit de Nederlandse cq westerse beschaving?

foto: Ferdy Damman Photography

Ik kleed me om voor een avondje Hedon, het poppodium van Zwolle, wat in het teken staat van een benefietconcert voor vluchtelingen. Daar aangekomen word ik, samen met 850 anderen, verwelkomd door Typhoon. Hij nam anderhalve week geleden initiatief tot het benefietconcert en weet andere artiesten als Racoon, André Manuel, Roosbeef, Blaudzun en John Coffey zover te krijgen belangeloos in Hedon te spelen. Ik geniet van de muziek, het optreden van zijn band in het bijzonder. Het publiek is divers. Een jongetje van acht ('ik ben je grootste fan!') zit op het podium. Ik sta naast een man van achter in de zestig. Groot, klein. Man, vrouw. Blank, zwart. Allemaal dansen we. Niet alleen op de muziek. Ook op zijn woorden, zijn visie op hoe grenzen steeds meer vervagen. De artiesten roepen op. Om de politieke vraagtekens om te zetten in uitroeptekens. Om onze krachten, de 'gewone' burger,  juist wel te bundelen en vanuit menselijk 'beleid' te handelen. Om niet akkoord te gaan met het weigeren van vluchtelingen. Negativiteit stroomt uit mijn lijf. Vier samen met de anderen feest. Hoe divers we ook zijn. Ons vrijheidsfeest. Het welkomstfeest. Voor een vluchteling. Die niet meer daar, maar wel hier kan zijn.

Typhoon start en eindigt de avond met gedichten van Rodaan Al Galidi, waaronder One is too many

'Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen'