Avondrood

Zo'n willekeurige avond. Na het avondeten. We zijn laat vanavond. Kinderen en ik. De vuile vaat op het aanrecht voor even alleen en achter ons latend. Samen. Uitbuiken. Zoon en dochter, beiden gefocust op het virtuele leventje wat schuil gaat achter het glas van hun mobiele apparaat. Ik zapp wat gedachteloos van de ene televisiezender naar de andere. Het is warm in huis, benauwd zelfs. Ik loop naar de achterkamer om het raam te openen. Het raam in de woonkamer staat op een kier. Ook dat moet verder open, wil de wind vrij rond kunnen dolen en voor verkoeling zorgen. 

Terwijl mijn hand uitreikt om de raamopener op het vierde gaatje te zetten, valt mijn oog op het prachtig rood buiten, rechts van mijn huis. Ik loop naar het balkon aan de voorzijde om het beter te kunnen zien. Over de gehele breedte boven de daken van mijn buren is het rood, roze en blauw. De zwarte contouren van één van de bomen zorgt voor contrast. Briesjes bij vlagen bereiken mijn warme lijf op de luttele vierkante meters beton. Net genoeg voor verfrissing. Ik laat de kamer én de vieze pannen achter me en installeer me in de kussens van de groene plastic Hartmanstoel.


Mijmeren. Of overdenken. Piekeren? Overgeven aan en kunnen loslaten zijn niet mijn sterkste punten. Ervaringen, ontmoetingen en gevoelens uit het verleden confronteren me soms onverwacht en ongewild en nestelen zich sinds lange tijd dan weer in me. Maar ook de korte termijnverwerking kan er wat van. Opgedane indrukken tijdens een dag als deze bijvoorbeeld blijven malen. Een overleg met mijn manager. Vervolgens een gesprek met mijn coach. Resulteert in een dialoog met mezelf. Zelfreflectie. Wat een woord. Maar ik kan er niet omheen. Als een echo schieten de woorden van vandaag door mijn hoofd. Knallen als een bal in een flipperkast van links naar rechts. Troebel is het. Mag het ietsjes minder? Gek word ik soms van mezelf. En dan de opdracht voor dit blog met daarin: 'en vertel hoe je nu uitrust'. Het kookt in me.

Uitrusten, een dag 'schoon' afsluiten. Maar ook uitrusten om tot een gezonde basis te komen, van waaruit dito beslissingen volgen. Over hoe verder. Een nieuwe, misschien wel andere, koers. Ik weet dat dat moet. Zo niet, val ik terug in herhaling. Blijf ik onrustig en word ik misschien ongelukkig zelfs. De vraag is alleen 'wat' en belangrijker nog 'hoe'? Eerst vakantie. Over een week vertrekken we met de camper richting Italië. Even weg van alles. Wie weet biedt een andere omgeving ruimte voor nieuwe ideeën. Ik haal diep adem. Langzaam verdwijnt de frons van mijn gezicht. Ik glimlach wanneer ik de beginnende gitaarklanken uit de slaapkamer van mijn zoon hoor. De voorzichtige akkoordjes vermengen zich via het balkon met de zonsondergang. Ik neem een slok koffie en geniet. Van dit moment...

Dit blog schreef ik naar aanleiding van de tweede blogopdracht van #IBZD