Dat je geraakt wordt door 'iets' - een beeld - waar je toevallig tegen aanloopt. Een beeld waarvan je weet dat je het in materie nooit zult bezitten, maar op een andere manier weet toe te eigenen. Een beeld wat binnenkomt, daar blijft en af en toe wat extra aandacht verdient.
Wat de aanleiding van mijn verhaal is? Deze retweet van Het Kröller-Müller
Museum
Wat is jouw favoriete topstuk in het @krollermuller? Kies het op http://www.edekijktkunst.nl . En maak kans op mooie prijzen! #Ede #kunst
‘We gaan naar het Kröller-Müller als de Rodondendrons
bloeien…’
Het wordt iets eerder. Én vanwege het weer. Én omdat we geen zin meer hebben om daar op te wachten.
Het wordt iets eerder. Én vanwege het weer. Én omdat we geen zin meer hebben om daar op te wachten.
Het bezoek aan Het Kröller-Müller maakt in meerdere
opzichten veel indruk op me. Niet alleen het gebouw, dus het museum zelf. Ook de
beeldentuin met geweldige, zeg maar rustig indrukwekkende, kunstwerken. Deze
staan verspreid over het hele terrein. Niet allemaal even goed zichtbaar, maar
juist daardoor bij toeval word je aangenaam verrast tijdens een wandeling door
de beeldentuin.
Kunst binnen. Nieuwsgierig laat ik mijn blik glijden over de
omvangrijke tentoongestelde collectie werken van niet de minsten als Vincent
van Gogh, Pablo Picasso, Mondriaan en zelfs (voor mij) Isaac Israëls. Genieten,
dat zeker, maar nieuwsgierig zoek ik naar … iets van/voor/over mij? Het
onbekende, de klik, de ontmoeting? Gedachten dwalen weer af, zacht lopend
wandelen we verder. De één wacht hier, de ander kijkt daar…
Totdat ik via een spontane omwenteling ineens oog in oog met
La Toletta van Massimo Campigli kom te staan. De contouren, de kleuren, de
eenvoud, het gezicht wat zich niet laat zien, de vrouw die zich op- en klaarmaakt
voor? Wie? Wat? Wat gaat er om in dat hoofd? Ik betrap me op een gesprek dat ik
start. Dat ik voer. Met haar. Vragen die ik stel. Aan haar. Over mezelf. ‘Wat
zou jij doen?’ Ik wacht. Maar ze hoort me niet. Doet in ieder geval alsof en
blijft zich focussen op haar vlecht. In zichzelf gekeerd. Ik verwijt haar
desinteresse. Ze confronteert me met mezelf. Laat me zelf oplossen.
Dan stop ik. Ik houd mijn mond en beslis. En wandel verder. Maar
ze blijft bij me. En de conversatie zeker. Dank. Geweten.
En daarna, iedere keer als ik Het Kröller-Müller tegenkom,
in welke hoedanigheid dan ook…. dan denk ik aan haar. En wat zij met mij deed.
Zo ook bij bovenstaande tweet. Ik klik vervolgens op de link in de
tweet http://edekijktkunst.nl/ en zie
tot mijn grote vreugde dat in het kader van het 75-jarig jubileum van het
museum ‘men’ uit 75 topstukken een favoriet kunstwerk mag kiezen. ‘La toletta’!
schiet door mijn hoofd. Ik lees verder, maar gaandeweg de regels word ik
geconfronteerd met twee kanttekeningen. De eerste is dat in de lijst van de
door het museum zelf geselecteerde topstukken ‘La toletta’ niet eens(!)
voorkomt. En vervolgens dat je alleen je stem kunt uitbrengen als je woont,
werkt of studeert in Ede….
Hoe gaat die voor teleurstelling illustratief staande tune ook alweer?
Ik heb gevraagd of ‘EdeMarketing’ een baan voor me weet in die regio… En
Kröller-Müller laten weten dat in dat geval mijn voorkeur uitgaat naar Isaac
Israëls… één van mijn favorieten (die met Mata Hari wél ‘doorgedrongen’ is in
de top75).
Maar ja, ik mag niet kiezen....
Maar ja, ik mag niet kiezen....
Informatie over Massimo Campigli: http://en.wikipedia.org/wiki/Massimo_Campigli
Kröller-Müller Museum: http://www.kmm.nl/
Ede kijkt kunst: http://edekijktkunst.nl/
Kröller-Müller Museum: http://www.kmm.nl/
Ede kijkt kunst: http://edekijktkunst.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten