Just a sunny sunday

Vorige week zondag, eerste zon in februari. 

Vanuit bed uitzicht op zolderraam. Zon aarzelend en onwennig haar dag zien starten. Laat zich eerst nog regelmatig aftroeven door de laatste speelse wolkjes. Ze is nog een beetje lui en daardoor toegeeflijk. Laat ze nog maar even spelen. Het laatste zuchtje wind brengt de wolkjes terug naar huis. Ze mag aan het werk, haar taak overnemen van de kilte en frisheid van de nacht. Wie o wie laat zich verrassen door haar eerste stralen? Voorzichtig klopt ze aan via de kiertjes in ramen en deuren, via de niet goed gesloten gordijnen. 

Opstaan eerst.

Vanuit mijn bed aanschouw ik haar inzet. Ik besluit haar nog even te laten vechten. Is zij sterker? Of geef ik toe? Ik sta op en neem plaats op een plek in mijn kamer waar zij afspraken maakt met de schaduw. Ik sta precies op een scheidslijn. Onpartijdige ik….. Hoewel? Ik weet dat uiteindelijk zij zegeviert, zij zal winnen van de schaduw. Erop uit dan. Dagje naar het strand. En naar museum Beelden aan Zee in Scheveningen.

Expositie Bertozzi & Casoni

Het Italiaanse kunstenaarsduo Bertozzi & Casoni (Giampaolo Bertozzi, Bologna 1957 en Stefano Dal Monte Casoni, Ravenna 1961), combineert maatschappijkritische en filosofische thema's met zeer aansprekende figuratieve beelden. De techniek die ze eind jaren negentig ontwikkelden maakt het mogelijk om keramiek werk van zeer groot formaat te realiseren. De kollosale maar ook kwetsbare beelden zijn overweldigend en zetten aan tot nadenken over leven en dood, natuur en cultuur, arts en craft.

Inderdaad. Want dan zie ik hen. Eén traditionele Maria met een hand- en de tweede skelet madonna met elektrische grasmaaier. De absurditeit. Wat meest triggert is het kind. De baby. Kruipend op een grond. Bloemen afgemaaid als gras voor de voeten van het kind. Ik word overspoeld door flarden. Weg leven. Maar toch niet. Bloemen in skelet. Leven gaat door. In mijn hoofd, in mijn hart. Geloof? Wat nou geloof? In mezelf. Mijn geweten. In de mensen die ik vertrouw. Dat is het. Is dat het? Waar is hij dan? Mijn kind. Nu?

Confrontatie. Soms zo onverwacht. Opnieuw kijken. Juiste context.

En dan herinner ik mij de droom. De droom waarin ik afscheid nam van mijn overleden kind. Vijftien jaar geleden inmiddels. Bijna zestien. Na zijn overlijden zocht ik jaren. Overal. Wankelend tussen hoop-geloof-liefde-pijn-wanhoop panisch alles krampachtig aantrekkend en zoekend naar ‘iets’ van hem. In een droom, jaren later, krijg ik uit het niets bezoek van een persoon die mij vertelt dat hij mijn kind weer thuisbrengt. Ik ben verbaasd van de kalmte die zich vervolgens van mij meester maakt. Ik voel zo enorm veel warmte en liefde voor mijn kind. Zoveel verrijking. Zoveel wederzijds ook. Ik besef in mijn droom dat gemis plaats heeft gemaakt voor berusting. Dat antwoorden niet gegeven kunnen en hoeven worden. Dat het lot soms ook een noodlot is. Ik ontwijk de willekeurige persoon en richt het woord vervolgens direct tot mijn zoon. Ik vertel hem dat hij niet thuis hoeft te komen. Ik wil dat hij gaat. Ik gun hem zijn rust. Ik gun mijzelf ook rust. Hij en ik moeten verder. Ik hier. Hij ergens.

Hij hoeft mij niet meer te bezoeken. Door te laten gaan, is hij constant thuis. Namelijk in mijn hart. Vechten? En gevechten? Wie niet?

Wakker

Ik overpeins waar ik sta. Zon wint… omarmt ook mij met warmte. Staat de opkomende spanning niet toe. Ik geef me over en besluit om de zon vandaag mee te nemen.

Scheveningen. Visje eten. Biertje drinken.  Contrast. Genieten. Ook dat is het leven. Dat is leven.

Voor meer over de expositie, bekijk de site van museum Beelden aan Zee

De expositie is te zien tot 19 mei 2013 http://www.beeldenaanzee.nl/